எங்கிருக்கிறாய்?

by ரௌத்திரன் on Mon May 04, 2015 11:05 pm

இருமுறை காத லித்து
இருதயம் நொறுங்கிப் போனேன்!
பெருந்திரைக் கடலிற் சென்று
கலப்பது போல எண்ணி
சிறுகுட்டை நாடி கங்கை
சித்தமே கலங்கி நின்றேன்!
சருகிலை ஒளிச்சேர்க் கைதான்
செய்யவோர் வழியு முண்டோ?

கணிச்சிபோல் கண்ணீர் வீழ்ந்து
கன்னத்திற் காயம் செய்ய
அனிச்சமென் மலரின் மேனி
அழகியர் நினைவு கொல்ல
தனிச்சுவை காணா னாகித்
தனிமையை மணமு டித்தேன்
இனிச்சுவை காண்ப தற்கு
இவனுக்கோர் விதியு முண்டோ?

வாலிபம் வடிய வில்லை
உணர்ச்சிகள் மடிய வில்லை
நாளுமே இரவு கொல்லும்
நட்டவான் நிலவு கொல்லும்
சாலவே இமைய ணைத்தால்
சிறுதூக்கம் கொள்வேன்; ஆனால்
பாழுமென் இமைகள் கண்ணைப்
பழிவாங்கும் கசைசொ டுக்கி!

மொத்தமும் வாழ்ந்து தேர்ந்து
முடித்தவன் போல நானும்
தத்துவம் பேசி னாலும்
தனிமையிற் கிடக்கும் வேளை
தொத்திடும் ஓர்நி னைவு!
தூயநற் காதல் பேசி
முத்தெழிற் பெண்ணொ ருத்தி
மார்பினிற் சாய்தற் போலே!

பெரும்பிழை யில்லை யென்பேன்
புலவனென் எண்ணம் தன்னில்!
மரக்கட்டை யல்ல நானும்!
மானிட வாழ்வில் என்றும்
ஒருமுறை மட்டும் காதல்
உதித்திடும் என்ப தான
கருத்தினில் உடன்பா டில்லை
காலமும் இதையே சொல்லும்!

கசையிருள் நீங்கு தற்கு
கதிரவன் வேண்டு மென்பேன்!
விசையுடன் கதிரெ ழுந்து
விடியலைத் தரவி லையேல்
நசையுடன் நிலவு கொள்வோம்!
நிலவுமே தொலைந்து போனால்
வசையிலை வெளிச்சத் திற்கோர்
விளக்கினை ஏற்றிக் கொள்வோம்!

இன்னார்க்கு இன்னார் என்று
இறைவன்தான் எழுதி வைத்தப்
பொன்னான கணக்கிற் கேற்ப
பூமியில் நமக்கும் காதல்
அன்னாரோ டமைந்து விட்டால்
அடுத்தொரு குழப்ப மில்லை!
மன்னவன் சதிகள் செய்தால்
மனிதர்நாம் என்ன செய்வோம்?

முடிந்ததை எண்ணி யெண்ணி
முனகினால் லாப மில்லை!
வடித்திடுங் கண்ணீ ராலே
வருவது ஏது மில்லை!
எடுத்ததோர் பிறவி தன்னை
எழிலுடன் வாழ்ந்தி ருப்போம்
வடிந்தது நுரைதான்; மிச்சம்
இருப்பதோ கடலே என்பேன்!

தனித்தது போதும்; நாளும்
தவித்தது போதும்; கண்ணே!
இனித்தடம் மறைத்து என்னை
இளைத்திடச் செய்தல் வேண்டாம்!
எனக்கெனப் பிறந்த பாவாய்
இன்முகம் காட்டு; ஈது
உனக்கெனப் பிறந்து வந்த
உயிர்விடும் தூது; ஆமாம்!

மலர்வனச் சோலை கண்டு
வண்டுமே கூடும் போது
அலைகடல் தன்னிற் சென்று
நதியுமே கலக்கும் போது
மழைத்துளி கூட மண்ணின்
மடியிலே வீழும் போது
அலைப்புறும் எந்தன் நெஞ்சை
அணங்குநீ ஏய்ப்ப தேனோ?

கண்ணீரில் நனைந்த வென்றன்
கன்னங்க ளிரண்டை யுன்றன்
பொன்னிதழ் சிந்தும் முத்தச்
சூட்டிலே உலர்த்து; வானின்
மின்னலில் நூலெ டுத்து
விண்மீன்கள் கோத்தெ டுத்து
உன்னிடை மீதில் நானும்
மேகலை பூட்ட வேண்டும்!

தாவியே எந்தன் மார்பில்
தண்முகம் வைப்பாய்; வண்ணம்
தூவிடும் சிரிப்புச் சிந்தி
தலைகுனி வாய்;உன் கூந்தல்
நீவிய படியே அந்த
நிமிஷங்கள் வடியு முன்பே
காவியத் தமிழில் நூறு
கவிதைநான் பாட வேண்டும்!

சூரிய னையெ டுத்துப்
பாக்காக வைத்து; ராவில்
ஏறிடும் வெண்ணி லாவைச்
சுண்ணாம்பு தடவி; நீலம்
வீறிடும் விரிவா னத்தை
வெற்றிலை யாய்ம டித்து
நேரிழை யே!தாம் பூலம்
போட்டுநான் துப்ப வேண்டும்!

-------------ரௌத்திரன்

by முரளிராஜா on Tue May 05, 2015 9:11 am

கவிதை மிக அருமை ரௌத்திரன்

by ரௌத்திரன் on Tue May 05, 2015 3:37 pm

மிக்க நன்றி தோழர்! -----------ரௌத்திரன்

by கவியருவி ம. ரமேஷ் on Wed May 06, 2015 7:51 am

கணிச்சிபோல் கண்ணீர் வீழ்ந்து
கன்னத்திற் காயம் செய்ய
அனிச்சமென் மலரின் மேனி
அழகியர் நினைவு கொல்ல
தனிச்சுவை காணா னாகித்
தனிமையை மணமு டித்தேன்
இனிச்சுவை காண்ப தற்கு
இவனுக்கோர் விதியு முண்டோ?

இனி சோகம்தான் இன்பம் தருவதாக இருக்கும்... காதலின் சாபமோ வரமோ இதுதான்....

by ரௌத்திரன் on Wed May 06, 2015 3:12 pm

உண்மைதான் தோழரே! நன்றி! ----------ரௌத்திரன்

by ஸ்ரீராம் on Wed May 06, 2015 4:51 pm

மிக சிறப்பான கவிதை. பகிர்வுக்கு நன்றி ரௌத்திரன்

by ரௌத்திரன் on Wed May 06, 2015 4:57 pm

நன்றி தோழர்! ----------ரௌத்திரன்

by Sponsored content

எங்கிருக்கிறாய்?

எங்கிருக்கிறாய்?

Re: எங்கிருக்கிறாய்?

Re: எங்கிருக்கிறாய்?

Re: எங்கிருக்கிறாய்?

Re: எங்கிருக்கிறாய்?

Re: எங்கிருக்கிறாய்?

Re: எங்கிருக்கிறாய்?

Re: எங்கிருக்கிறாய்?